Σ.Τ.Ε. 867/2004
Ι. Μικροδωρεές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, αθλητικά σωματεία κλπ. ΙΙ. Δαπάνες μεταφοράς οικοσκευής στελέχους εταιρείας
Συμβουλίου της Επικρατείας (Β΄ Τμήματος)
Αριθ. απόφασης: 867/2004
Πρόεδρος: Φ. Στεργιόπουλος, Αντιπρόεδρος ΣτΕ,
Εισηγητής: Σ. Μαρκάκης, Πάρεδρος ΣτΕ
Δικηγόροι: Σ. Μαράτος, Π. Παναγιωτουνάκος, Παρ. Ν.Σ.Κ.
Φορολογία Εισοδήματος – Λογιστικές Διαφορές
(Ν.Δ. 3323/1955, άρθρο 35).
Ι. Μικροδωρεές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, αθλητικά σωματεία κλπ: Για την έκπτωση των ποσών αυτών ως μικροεξόδων δεν απαιτείται ο χαρακτηρισμός τους ως παραγωγικών δαπανών ούτε η πραγματοποίηση κερδών κατά την οικεία διαχειριστική περίοδο.
ΙΙ. Δαπάνες μεταφοράς οικοσκευής στελέχους εταιρείας: Αποτελούν κατ΄ αρχήν παραγωγικές δαπάνες, η δε καταβολή τους μετά την λήξη της σύμβασης εργασίας δεν αναιρεί τον χαρακτήρα αυτόν.
Δεκτή αίτηση αναίρεσης φορολογουμένου.
[…] Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, κατά τα εκτιθέμενα στην προσβαλλόμενη απόφαση, η φορολογική αρχή δεν ανεγνώριζε προς έκπτωση μικροδωρεές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, αθλητικά σωματεία της περιοχής των εγκαταστάσεών της κ.λπ., συνολικού ύψους 1.226.465 δραχμών, με την αιτιολογία ότι τα επί μέρους ποσά αποτελούν δαπάνες εξ ελευθεριότητας και δεν είναι παραγωγικές. Το διοικητικό εφετείο έκρινε ότι τα ποσά αυτά, ανεξαρτήτως της μη συμβολής τους στην παραγωγικότητα της επιχειρήσεως, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως μικροέξοδα κοινωνικής παραστάσεως εύλογα και ανάλογα προς την φύση και τον κύκλο εργασιών της αναιρεσείουσας και, επομένως, εν όψει και του ότι κατά την ένδικη χρήση η αναιρεσείουσα εδήλωσε ζημία, δόθηκαν εξ ελευθεριότητας και ορθώς δεν αναγνωρίσθηκαν προς έκπτωση από την φορολογική αρχή.
Η κρίση αυτή του διοικητικού εφετείου είναι πλημμελώς αιτιολογημένη αφενός μεν, διότι για την έκπτωση των ποσών αυτών ως μικροεξόδων, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις της προαναφερόμενης διατάξεως, δεν απαιτείται, όπως εκτίθεται στην προηγούμενη σκέψη, ο χαρακτηρισμός τους ως παραγωγικών δαπανών, ούτε η πραγματοποίηση κερδών κατά την οικεία διαχειριστική περίοδο, αφετέρου, δε, διότι στην προσβαλλόμενη απόφαση δεν αναφέρονται τα σχετικά προς την φύση και τον κύκλο των εργασιών της αναιρεσείουσας στοιχεία, στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας ως προς το μη εύλογο και ανάλογο των μικροεξόδων σε σχέση με την φύση και τον κύκλο των εργασιών. Για τον λόγο αυτόν, βασίμως προβαλλόμενο, πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και κατά το μέρος αυτό.
Επειδή, τέλος, κατά τα εκτιθέμενα στην προσβαλλόμενη απόφαση, η φορολογική αρχή δεν ανεγνώρισε προς έκπτωση δαπάνες 872.222, 222.274 και 135.099 δραχμών οι οποίες αφορούν έξοδα μεταφοράς οικοσκευής αλλοδαπών στελεχών της αναιρεσείουσας με την αιτιολογία ότι στηρίζονται σε χρεωστικά σημειώματα αλλοδαπών συγγενών της εταιρείας, των οποίων υπάλληλοι ήσαν τα στελέχη αυτά πριν έλθουν στην Ελλάδα και οι οποίες κατέβαλαν τα έξοδα μεταφοράς των οικοσκευών, ότι δεν χορηγήθηκε έγκριση εξαγωγής συναλλάγματος και ότι η καταβολή των δαπανών αυτών δεν επιβάλλεται από συμβατική υποχρέωση. Το διοικητικό εφετείο έκρινε νόμιμη την μη αναγνώριση προς έκπτωση του συνόλου των δαπανών αυτών με την σκέψη ότι η δαπάνη των 872.222 δραχμών στηρίζεται σε χρεωστικό σημείωμα αλλοδαπής εταιρείας και όχι σε νόμιμο στοιχείο της φορολογουμένης, ενώ οι λοιπές δαπάνες αφορούν έξοδα μεταφοράς οικοσκευών από Αθήνα σε Λονδίνο σε χρόνο κατά τον οποίο είχε λήξει η σύμβαση εργασίας και ότι συνεπώς αποτελούν δαπάνες ελευθεριότητας.
Η κρίση αυτή του διοικητικού εφετείου είναι πλημμελώς αιτιολογημένη, καθ΄ όσον μεν αφορά την πρώτη δαπάνη διότι, σύμφωνα με όσα εκτίθενται στην σκέψη 5, δεν αποκλείεται η αναγνώριση δαπάνης προς αλλοδαπή επιχείρηση από οποιοδήποτε στοιχείο που εκδίδεται από την επιχείρηση αυτή, καθ΄ όσον δε αφορά τις λοιπές δύο δαπάνες, διότι οι δαπάνες μεταφοράς οικοσκευής στελέχους εταιρείας αποτελούν κατ΄ αρχήν παραγωγικές δαπάνες, η δε καταβολή του μετά την λήξη της συμβάσεως εργασίας δεν αναιρεί τον χαρακτήρα αυτόν.
Επειδή, αναιρουμένης κατά τα ανωτέρω της προσβαλλομένης αποφάσεως, πρέπει να αναιρεθούν και τα μέρη αυτής που αφορούν την επιβολή εις βάρος της αναιρεσείουσας της κατ΄ άρθρο 8 του Ν. 1242/1962 χρηματικής ποινής και διοικητικής κυρώσεως εκ των προβλεπομένων στο άρθρο 42 του Ν. 820/1978, λόγω του παρεπομένου χαρακτήρος των σε σχέση με την διαφορά του κυρίου φόρου και, επομένως, καθίσταται περιττή η εξέταση των σχετικώς προβαλλομένων λόγων αναιρέσεως.